Sevgi Balcı Burdur’da bir hastanede hemşireydi, 2 çocuğu vardı ve bir çocuğuna da 8 aylık hamileydi ihraç edildiğini öğrendiğinde. Önce 4 Ağustos 2016 tarihinde açığa alındı. Aynı dönem eşi Halil İbrahim Balcı da açığa alındı. O da sağlık memuruydu. “Suçumuz yok, amirlerin inisiyatifi doğrultusunda açığa alındık” diyor İbrahim Balcı ve şöyle anlatıyor yaşadıkları süreci: “Eşim açığa alındıktan sonra işe iademizi bekliyorduk. Geri döneriz umudumuz vardı. İhracı duyunca şoke olduk. Eşim 29 Ekim’de ihraç edildi, 8 aylık hamileydi. Aralıkta doğum yaptı. Doğumdan 20 gün sonra da ben ihraç edildim. İhraç edilme gerekçesini bize söylemediler, ‘Suçunuz şu veya bu’ demediler. Sadece bir KHK yetti. Tebliğ etmediler, savunma almadılar.” İlk açığa alındıklarında hastaneden kaymakamlığa bir liste gittiğini anlatan Balcı, “Kaymakamlık bizi açığa almıştı. Bu kararın amirlerin inisiyatifi olduğunu düşünüyoruz. ‘Bunlar FETÖ’cü olabilir’ diye bir liste hazırlamış, onu kaymakamlığa sunmuşlar, ona istinaden açığa alındık sonra da ihraç…” Basından ihraç edilenlerle ilgili bilgilere baktığını ve o kriterlerin kendilerinde bulunmadığını da ekliyor Balcı ve şöyle devam ediyor: “Ne sendikamız, ne bankada paramız vardı, hiçbir kriter uymuyordu, gerekçe yok!”
‘LOJMANDAN ÇIKIN’ BASKISI
Çalışırken memurlara sağlanan lojmanlarda yaşadıklarını söyleyen Balcı ihraç haberinden sonra bir de apar topar yaşadıkları yerden çıkarıldıklarını anlatıyor. “İhraç edilince bir hafta içerisinde hem hastane hem Sağlık Müdürlüğü ‘Lojmandan çıkın’ diye baskı yaptı. KHK yayımlandığında biliyorduk 15 günde çıkmamız gerektiğini, ama onlar bekleyemedi. ‘Hemen çıkın’ dedi. Bu durumlar üzücü tabii ki, bizi de etkiledi. Ama sabrediyorduk. ‘Bir şekilde hallolur, bu da geçer’ diyorduk.”
İŞİNDEN DE OLDU, ARKADAŞLARINDAN DA
Sevgi Balcı’yı ihraçtan sonra en çok üzen noktalardan biri arkadaşlarının artık onu hiç aramaması, hatta görünce yollarını değiştirmeleri olmuş. “Açığa alınınca arkadaşlar aramaz oldu, ihraç edilince tamamen bağlantıyı kestiler. Eşim ‘Niye bizi aramıyorlar? Biz suç mu işledik’ diye üzülüyordu bu duruma. ‘Onlar da korkuyorlar, geçecek bu günler’ diyordum. Aynı yerde çalıştığımız en az 10 yıllık yakın arkadaşımız eşimi yolda görünce yolunu değiştirip görmezlikten gelmiş. Eşim çok üzülmüştü bu duruma. ‘Biz ne yaptık ki bu kadar dışlandık’ diyordu. Bu olaylardan sonra yavaş yavaş içine kapanmaya başladı, önceden sevgi dolu bir insandı.”
Sevgi Balcı hamilelik ve lohusa gibi zaten ağır geçen bir döneminde işte bunları yaşamıştı. Hem işinden olmuş, hem yalnızlaşmış, hem de yoksulluğa itilmişti.
İHRAÇ, DEPRESYON, İNTİHAR
“Eşim ihraçtan sonra yaşadıklarından dolayı artık hayattan zevk almıyordu, ‘Mecbur olmasam çocuklara bile yemek yapmak istemiyorum. Hiçbir şey yapmak istemiyorum’ diyordu. Karamsarlık sarmıştı onu, şimdi daha iyi anlıyorum. Çok düşünmeye başlamıştı, alışveriş yaptığımızda severek aldığı şey için sonra ‘Keşke almasaydık, neden aldık ki’ diyordu. Taşınınca evin ihtiyaçları da oldu, ‘En ekonomik şekilde nasıl gideririz?’ diye düşünüyorduk bunu. ‘Hayal ettiklerim hiç olmadı’ diyordu. Temmuz ayında uykusuzluk başladı, çarpıntıları oluyordu, doktora gittik. Depresyon başlangıcı dediler, ilaç verdiler. Kontrollere çağırdı bir ay sonra gittik ilacın dozunu artırdı. O gün eve gelince yalnız kaldığında böyle bir şey yaptı.”
